Ik beeld me soms een parallel universum in. Zo eentje waarin je nog leeft.
In dat parallelle universum maken we nooit ruzie. Door het leeftijdsverschil willen we telkens andere dingen. Als jij als tiener naar tv kijkt, val ik in slaap met mijn kleuterhoofdje op jouw schoot. En als ik oud genoeg ben om langer wakker te blijven, maak jij je 's avonds klaar om op stap te gaan met je vrienden. Ik huil hartverscheurend, klamp me zelfs vast aan je been en smeek je om thuis te blijven of om mee te mogen (gênant!). Daarna zwaai ik je stiekem uit, en kom jij me stiekem een nachtzoen geven als je weer thuiskomt.
Je zorgt ervoor dat ik niet over mijn nek ga bij vraagstukken in de lagere school. En je leert me het geheim van de Rubiks kubus, ook al kost je dat tien jaar. Als ik huilend vertel dat een meisje op school me pest, grijp je meteen in. Je hoeft enkel maar wat naar haar te staren aan de schoolpoort, en ze rent huilend weg. De trut.
In ruil kijk ik naar je op (mijn God, wat kijk ik naar je op). En geef ik je ongevraagd mijn mening over je vestimentaire keuzes. (“Bweik! Je bent Michael Jackson niet!”)
Je bent gefascineerd door geschiedenis en archeologie. Want leerkracht geschiedenis, dat zou je worden. Je stokpaardje is de Egyptische oudheid. Mama plukt tevreden de vruchten van jarenlange milde indoctrinatie. Als we haar een reis naar Egypte cadeau doen voor haar 60ste verjaardag, is ze dan ook in de wolken.
Als je vader wordt, ben ik de eerste die het weet. Je zit ontzettend zenuwachtig te schuiven op je stoel. Waarop ik lachend vraag: “Zeg, is Sarah zwanger misschien?” Als we later met de familie samenkomen, dan smeekt mijn oudste nichtje telkens weer om die anekdote te horen van die keer ‘dat papa van zijn stoel viel’.
Jij bent ook de eerste aan wie ik vertel dat ik zwanger ben. Eerst maak je een geluid dat vleermuizen gek zou maken. Daarna blijf je maar herhalen dat je nichtje of neefje jou ‘onkske’ mag noemen. Absoluut geen ‘nonkel’, want dat lijkt je maar niets.
Er volgen zondagnamiddagen met boswandelingen en pannenkoeken, lange en korte gesprekken via de telefoon of in de tuin, familievakanties op een vaste plek in de Ardèche, periodes van weinig contact want druk druk, en periodes van uitbundige verjaardagsfeestjes. En ik blijf spotten met je vestimentaire keuzes. Want sommige dingen veranderen nooit.
Je zou meer zijn dan iemand op een vergeelde foto in dat parallelle universum.
Je zou gezond zijn in dat parallelle universum.
En dat zou genoeg zijn.
Comments