Dat het nog eens tijd wordt om vanonder mijn steen te kruipen na twee coronajaren, vind ik. Iets bijleren én nieuwe mensen leren kennen. Het ideale cadeau voor mezelf.
Mijn oog valt op een korte muziekcursus. Leren werken met een loop station in twee dagen. Lekker praktisch. Wie weet kan ik er nog iets mee. Ik zie me al staan als lichtjes excentrieke performer op de hoek van de Langemunt en de Hoogpoort. Ik schud het ene muzikale meesterwerk na het andere uit mijn mouw. En uit mijn loop station. Het applaus is zo oorverdovend dat zelfs Wim Helsen mij niet langer kan negeren.
Dag 1. Beginnen met een kennismakingsronde. Uiteraard. Niet mijn favoriete deel van een cursus, maar kom, het is leuk om te horen waar anderen mee bezig zijn. De groep is een bont allegaartje van muzikanten en andere verloren gelopen creatievelingen. En van enkele ‘sound healers’.
“Ik neem mensen mee op een klankreis, en …”
Meer hoor ik niet van hun monoloog. Ik ben te druk bezig met inwendig te rollen met mijn ogen.
Ik vind mezelf een behoorlijk ruimdenkend mens. Iedereen verdient mijn respect, wat die ook gelooft, wie die ook is. Helaas sta ik tegelijk veel te stevig met beide voeten op de grond. Wat maakt dat ik surreëel veel weerstand voel bij alles wat ook maar lichtjes boven de grond zweeft. Meditatie. Bachbloesemtherapie. Yoga-instructeurs die beginnen over chakra’s. Vrouwengroepen die hun oerkracht willen aanboren en daarom schilderen met hun eigen menstruatiebloed tijdens vollemaan. En zo voel ik dus ook weerstand bij sound healing.
Dag 2. Ik voel me behoorlijk schuldig, omdat ik me in de vorige les liet leiden door mijn vooroordelen. Ik had met een van de sound healers gepraat tijdens de lunchpauze van de vorige les, en die bleek een fijn mens te zijn. Dus ik beslis om het over mij te laten glijden.
Waar ik niet op gerekend heb, is dat een sound healer op dag 2 een instrument bij zich heeft. Een soort trommel waarvan de naam me doet denken aan een bijzonder besmettelijke soa.
Alsof karma ermee gemoeid is, zit ik ook nog aan een tafel op twee meter van de sound healer. Die zit duidelijk ‘in the zone’ en experimenteert erop los met het instrument, met sjamanistische gezangen en met de loop station. Ik zet een hoofdtelefoon op en probeer me te concentreren op mijn eigen stem. Vier lange uren later trekt de spier boven mijn linkeroog onbedaarlijk. Ik ben verre van 'geheald'.
“En, hoe vond je het vandaag?” vraagt een van mijn medecursisten na de les. We stappen samen naar onze fietsen.
“Ik heb zin om mensen zomaar in het gezicht te slaan”, antwoord ik. Niet het beste wat je kan zeggen tegen iemand die je amper kent. Aan haar blik te zien, verdenkt ze me ervan dat ik op de hoek van de Langemunt en de Hoogpoort wil staan met een bomgordel rond mijn middel. Klaar om een halve winkelstraat naar de filistijnen te helpen.
Zou je interesse hebben mochten we een vervolgcursus organiseren, lees ik op het elektronisch evaluatieformulier enkele dagen later. Ik vreet nog liever mijn eigen aura op, typ ik.
Wil je het fijne weten over mijn verwijzing naar Wim Helsen? Check mijn vorige post over het Canvas-programma Winteruur.
Comments