top of page

Hart

Foto van schrijver: Farida BarkiFarida Barki

Ze drukt haar oor tegen zijn borst en luistert. Ze is zeven jaar, en ze wil de beste verpleegkundige ter wereld worden. Dus drukt ze nog wat harder en luistert ze nog wat beter. Als een overvaller die een bankkluis probeert te kraken.


De hartslag van haar vader horen, dat is het doel. Ze heeft net geleerd dat je hart klopt als je leeft, en dat het stopt met kloppen als je sterft. Kortom: basiskennis voor een verpleegkundige.


Foto van Pezibear via Pixabay
Foto van Pezibear via Pixabay

Eerder dat jaar heeft ze haar eerste patiënt verloren. Ze had nochtans paardenbloemen geplukt en die in een glas water op de kamer van haar patiënt gezet. Maar de bloemen in het glas waren niet opgewassen tegen de kanker in zijn longen. Ze zou het dus beter aanpakken. Empirischer.


Het tipje van haar tong steekt intussen een beetje uit haar mond. Ze vergeet zelfs even te ademen: elke vezel in haar verpleegkundige lijf-in-opleiding luistert. Maar het blijft vreemd genoeg stil.

Ze denkt: ik signaleer het even.

“Papa, ik hoor je hart niet kloppen.”


Ze schuift haar oor enkele centimeters op naar links, en luistert opnieuw. Nog altijd niets.

“Papa, ik hoor je hart niet kloppen”, herhaalt ze stilletjes.


Hier klopt (!) iets niet, denkt ze. In haar maag nestelt zich een vreemdsoortige knoop.

Haar oor weer opschuiven. Weer luisteren. Weer niets.

“Papa, ik hoor je hart niet kloppen”.

Haar stem klinkt iets hoger dan anders.


Haar vader kijkt haar aan en begint te lachen.

Kunnen doden lachen?


“Papa! Ik hoor je hart écht niet!”

Dat moet ze behoorlijk luid gezegd hebben, want haar moeder komt aangelopen vanuit de keuken.

“Mama, ik hoor het hart van papa niet!”

De knoop in haar maag zoekt een uitweg. Ze voelt tranen prikken in haar ogen. Tot ze uiteindelijk over haar kaken stromen. Maar de knoop wordt alleen maar groter.


Ze heeft maar één mogelijke diagnose: “Papa is dood!” snikt ze.

Haar vader en moeder kijken elkaar fronsend aan. Haar moeder neemt haar op de schoot en haar vader verzekert haar verschillende keren dat hij springlevend is.


Uiteindelijk kalmeert ze. En ze trekt haar conclusies uit het voorval. Een verpleegkundige die geen hartslag kan horen, dat is een verpleegkundige van niets. Er zou zomaar eens een, ik zeg maar iets, pandemie uitbreken. Dan zou ze eerder in de weg lopen.

Misschien moet ze toch maar een back-upplan hebben. Iets met talen, ofzo. Die dingen kunnen niet doodgaan. Toch?


Comments


bottom of page